Wspomnienia wojennej sieroty.
Prusy Wschodnie, rok 1945. W czasie ucieczki przed Armią Czerwoną siedmioletnia Liesabeth Otto najpierw traci matkę, a wkrótce zostaje sama. Zrozpaczona i bezradna, w poszukiwaniu jedzenia i dachu nad głową trafia na Litwę. Tam, żebrząc po wsiach, najmując się do dorywczych prac za kawałek chleba, walcząc stale z zimnem, głodem i nieprzyjaznymi ludźmi, prowadzi całe lata życie włóczęgi "wilczego dziecka". Jako niespełna dziesięciolatka zostaje brutalnie zgwałcona. W wieku szesnastu lat za drobne kradzieże trafia na sześć lat do łagrów. Zwolniona, wędruje po całym Związku Radzieckim w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Nie traci nadziei, że pewnego dnia zobaczy jeszcze rodzinę.

Siedemdziesięciokilkuletnia dziś Liesabeth w 1975 roku odnalazła w Niemczech brata i ojca. Mieszka na przemian pod Hanowerem i w Kaliningradzie.